Enkelfractuur

Een enkelfractuur is een veelvoorkomend letsel waarbij een of meer botten in de enkel breken. Dit type fractuur kan worden veroorzaakt door valpartijen, sportblessures, ongelukken of directe slagen op het enkelgebied. De enkel bestaat uit verschillende botten, waaronder het scheenbeen (tibia), het kuitbeen (fibula) en de voetwortelbeentjes.

Symptomen van een enkelfractuur zijn onder andere:

• Pijn en zwelling: Ernstige pijn en zwelling in het enkelgebied zijn veelvoorkomende symptomen. De pijn kan verergeren bij beweging.
• Beperkte beweging: Bewegen van de enkel kan pijnlijk en beperkt zijn vanwege de breuk.
• Moeilijkheid met lopen: Lopen kan bemoeilijkt worden door pijn en instabiliteit in de enkel.
• Verandering in enkelvorm: Bij ernstige breuken kan er een zichtbare vervorming van de enkel zijn.
• Zwelling en blauwe plekken: Zwelling en blauwe plekken kunnen optreden als gevolg van weefselschade en bloeding.

De behandeling van een enkelfractuur hangt af van de aard en ernst van de breuk. Bij niet-verschoven breuken kan conservatieve behandeling nodig zijn, zoals gipsimmobilisatie, rust en pijnstillers. Ernstigere breuken kunnen chirurgische interventie vereisen om de botfragmenten te herpositioneren en te stabiliseren. Daarop mag de patiënt de eerste 2 weken niet steunen en daarna krijgt hij gedurende 4 weken een loopgips.

Als er bijkomend een sydesmoseletsel (stabiliserend ligament van de enkelvork) aanwezig is, dient dit met een extra schroef te worden gefixeerd en mag de patiënt 6 weken niet steunen. Deze schroef wordt meestal na een 9 weken verwijderd.

Bij alle enkelfracturen is het belangrijk de zwelling tegen te gaan door het been heel regelmatig hoog te leggen, er ijs op te leggen en medicatie te nemen.

Indien er last is van het materiaal kan dit na 6 maanden worden verwijderd.